פֿאַר אַ פּאָר װאָכן האָב איך אָנגעהױבן אַ נײַע אַרבעט. די פֿירמע איז נישט אַ ייִדישע אָבער פֿרײַטיק לאָזן זײ מיר פֿרי אַהײמגײן.
איך שפּיר מיך אַ ביסל שולדיק װײַל װען איך זאָל זײ זאָגן װיפֿיל איך גלײב אָדער װי זיכער איך בין אין דער רעליגיאָן װאָס צוליב דעם לאָזן זײ מיר פֿרי אַהײם גײן װאָלטן זײ אפֿשר נישט אַזױ שנעל מסכּים געװען.
מײַן שאלה איז נישט הלכה למעשה װײַל אין דער סביבה װאָס איך און מײַן פֿאַמיליע געפֿונען זיך איז פֿאַר אונז נישט אַנדערש מעגליך. איך בין אױך נישט אַ מחלל שבת בצנעא װאָס מען זאָל קענען זאָגן אַז איך נאַר זײ אױס. מאידך גיסא איז אלמלא שמרו ישראל שני שבתות מיד היו נגאלין ענדלעך פֿאַר מיר צו קינדער אין חדר װאָס פֿלעגן צו זאָגן אַז טאָמער מען קישט זיך דער עלענבױגן אָדער מען ניסט זיבן מאָל נאָכאַנאַנד קומט משיח. איז ממילא פֿאַרװאָס זאָלן אַנדרע זיך מטריח זײַן פֿאַר מײַנע קולטורע לוקסוסן װאָס זענען בײַ מיר נישט געבינדן צו אמונה שלימה? אָדער אפֿשר פֿאַרקערט. רעליגיאָן איז װי ס'האָט עמיצער געזאָגט װעגן געהערן און נישט װעגן גלײבן און אױף דעם זענט איר אַלע עדות אַז געהערן געהער איך װי עס שטײט געבאָטן.
איז װאָס פּסקנט איר, טײַערע לײענערס? איך נאַר זײ אױס און בין עתיד ליתן את הדין אָדער איך בין באַרעכטיקט צו פֿאַרלאַנגן מײַנע קולטורע מנהגים?
בבלוג זה
בכל הבלוגים
